Former World Heavyweight Boxing Champion
MIKE “DIE TENK”
© GERRIE COETZEE 2010-2018
INDEX PAGE
NEXT ARTICLE
PREVIOUS ARTICLE
Mike ‘Die Tenk’ was geensins dom
Mike
Schutte,
sê
hierdie
skrywer,
was
in
lewe
nie
juis
’n
ernstige
bokser
nie.
Miskien
is
“boksverskynsel”
’n
beter
beskrywing. Nee, sê Ron Jackson, jy maak ’n fout. Mike was ’n goeie bokser en verbasend rats vir sy grootte.
Mike
Schutte
was
’n
ou
wat
die
kitaar
’n
bietjie
kon
slaan,
sê
die
duiwelsadvokaat,
en
toe
verbeel
hy
hom
hy
is
’n
sanger.
Fout!
sê
Phil
Zaaiman.
Ou
Mike
het
baie
musiek
in
hom
gehad,
hy
het
die
kitaar
baie
goed
bespeel.
En
hy
kón
sing.
Ek
stap
eendag
by
die
Toweels
se
huis
in,
vertel
Norman
Canale
en
ek
hoor
die
mooiste
klavierklanke.
En
daar
in
die
woonkamer
sit
ou
Mike.
Hy
sit
die
hele
klavierstoeltjie
vol
en
speel
die
note
suiwer
en gevoelvol met sy dik, stomp vingers.
En
só
kry
die
“verskynsel”
Mike
Schutte
’n
heel
ander
gedaante
wanneer
jy
met
’n
paar
oudkoerantkollegas
gesels wat lank en naby aan die ou grote geloop het.
Die
1970’s
was
bra
bitter
tye
vir
Suid-Afrikaanse
sport.
In
1974
het
die
Britse
Leeus
die
Springbokke
ñ
rugbyles
kom
leer
en
Peter
Hain
en
sy
kamerade
het
die
boikot-wa
se
wiele
geghries
gehou.
Ons
atlete
moes
by
agter
deure
by
klein
byeenkomsies
insluip.
Krieket
was
weens
apartheid
in
die
hondehok.
Van
die
ander
sportlui
het
dit
reg
gekry
om
met
vervalste
identiteite iewers aksie te sien.
Maar
dit
was
terselfdertyd
die
goue
tydperk
in
ons
boks.
Dit
was
die
era
van
Arnold
Taylor,
Pierre
Fourie,
Andries
Steyn,
Kallie
Knoetze,
Gerrie
Coetzee,
Jimmy
Richards,
Jimmy
Abbott
en
Robbie
Williams.
En
Mike
“Die
Tenk”
Schutte.
Hulle
het
die
sportpubliek
se
verbeelding
aangegryp
en
gehelp om koerante te verkoop.
Rapport
het
in
die
1970’s
die
ongeëwenaarde
reggekry
deur
die
Sunday
Times
met
sirkulasiesyfers
te
klop
en
die
grootste
koerant
in
die
land
te
wees.
Ons
het
op
Sondae
meer
as
’n
halfmiljoen
eksemplare
verkoop,
sê
Lappe
Laubscher,
en
ons
het
dit
gedoen
deur
op
twee
dinge
te
konsentreer: seks en boks. In elke bokskryt het Rapport in groot letters op die hoekpale gepryk.
Mike
was
’n
groot
attraksie,
ook
in
die
kryt,
beaam
Canale.
Verbasend
lig
op
sy
voete.
Plat
op
die
aarde,
altyd
toeganklik,
altyd
bereid
om
saam
te
speel.
Op
’n
dag
wou
die
fotograaf
’n
pretfoto
neem
en
hy
het
voorgestel
dat
Mike
soos
’n
snoeshaan
(dandy)
aantrek.
Min
sportsterre
sou
ingewillig
het,
maar dan was Mike ook bra enig in sy soort.
Sy
pa
het
by
’n
abattoir
gewerk
en
daar
was
’n
waentjie
waarmee
hulle
die
vleis
vervoer
het.
Op
’n
dag
moes
’n
band
omgeruil
word
en
om
tyd
te
spaar, het Mike sommer die optel-en-vashouwerk gedoen. “Ja,” het Mike gesê, “my pa het nie sissies gemaak nie.”
Hy
was
regtig
sterk,
sê
Jackson.
En
fiks,
want
as
jy
vir
Alan
Toweel
geboks
het,
was
jy
fiks.
Anders
sou
jy
nie
vir
Rodney
Bobick
oor
tien
rondes
kon
klop
nie.
Chuck
Wepner
het
15
rondes
teen
Muhammad
Ali
geboks,
en
Mike
het
hom
met
punte
geklop.
Teen
Duane
Bobick
was
dit
gelykop,
en daar was selfs sprake van ’n geveg teen Ali.
Maar,
vertel
Jackson,
Mike
het
die
kort
armlengte
van
’n
klein
bokser
soos
Baby
Jake
Motlala
gehad
en
dít
laat
’n
swaargewig
sukkel.
Mike
kon
nooit op ’n afstand boks nie, hy moes “van binne af” boks en baie op sy opponent lê. Dit het ook beteken dat hy self baie houe ontvang het.
Briljante
breinkrag
het
hy
nie
gehad
nie,
maar
hy
was
alles
behalwe
dom,
sê
almal
wat
hom
geken
het.
Wat
die
grappies
betref,
het
hy
saamgespeel,
en
selfs
’n
paar
van
hulle
ten
koste
van
homself
in
omloop
geplaas.
Niemand
het
’n
Mike
Schutte
so
goed
vertel
soos
Mike
self
nie,
sê Leon Schuster.
Zaaiman
sê
die
dom
beeld
het
Mike
gepas
en
hy
het
almal
vir
die
gek
gehou.
En
hy
het
nie
vyande
gehad
nie.
“Hy
was
’n
dierbare
man,
en
’n
groot vriend. Sy dood het my geruk.”
Schuster,
wat
Mike
in
’n
paar
rolprente
gebruik
het,
sê
hy
was
nie
die
komiese
bokser
wat
hy
altyd
voorgegee
het
nie.
“Hy
was
eintlik
’n
diep
mens.”
Mike
het
een
keer
teen
Kallie
Knoetze
geboks,
en
verloor.
Sy
een
geveg
teen
Gerrie
Coetzee
word
wyd
gereken
as
die
vuilste
in
ons
boksgeskiedenis.
Groot
voorbrand
is
vir
dié
geveg
in
1976
gemaak.
Dit
was
die
klassieke
ontmoeting
van
teenoorgesteldes:
Die
swaarlywige
Schutte, 1,80 m en 120 kg; en Coetzee, ’n lenige 1,90 en 90 kg. Coetzee het grasieus beweeg en sy stamphoue van ’n afstand af geplant.
Schutte
het
agter
hom
aangeskuifel,
sy
buitengewoon
kort
arms
uitgestoot
en
probeer
om
sy
teenstander
met
’n
uitklophou
te
bêre.
Moedeloos
–
en
sommige
kenners
hou
vol
dit
was
op
Alan
Toweel
se
aandrang
–
het
Schutte
die
pap
dik
begin
aanmaak.
’n
Reeks
houe
met
die
elmboog,
kopstampe en die kwistige gebruik van knieë het gevolg.
Dit
het
in
’n
ware
straatgeveg
ontaard
en
ten
einde
geloop
toe
Schutte
Coetzee
in
die
sesde
ronde
op
die
grond
vasgedruk
en
hom
letterlik
uit
die
kryt probeer skop het. Die uiteinde was ’n diskwalifikasie.
Hulle
het
albei
vuil
baklei,
sê
Jackson,
nie
net
Mike
nie.
In
die
proses
het
Gerrie
beentjies
in
albei
sy
hande
gebreek
–
’n
gebrek
wat
hom
in
sy
loopbaan agtervolg het.
Twee
jaar
gelede
is
Mike
die
eerste
keer
in
die
hospitaal
opgeneem.
“Ek
glo
mos
daaraan
om
alles
hard
te
doen.
Ek
boks
hard,
moer
hard
en
suip
nóg harder. Maar al die dinge het my nou op my oudag ingehaal,” het hy beken.
En nou het Mike se laaste klok gelui. Hy sal lank onthou word.
Mike
Schutte
het
49
gevegte
in
sy
loopbaan
van
agt
jaar
gehad.
Hy
het
38
gewen,
nege
verloor
en
in
twee
gelykop
geboks.
Hy
was
in
’n
stadium
die
houer
van
die
Suid-Afrikaanse
swaargewigtitel.
Hy
het
hom
daarna
tot
die
stoeikryt,
rolprente
en
humoristiese
programme
gewend
en
ook
liedjies geskryf en gesing.
Hy was 57 jaar oud toe hy Maandag in die hospitaal oorlede is.
Komiese Mike
Mike
beland
in
Londen
in
die
dae
toe
Zola
Budd
ook
daar
gehardloop
het.
Een
aand
oorval
die
heimwee
in
die
vreemde
hom,
en
hy
besluit
om
haar in haar hotel te bel.
Toe
die
portier
antwoord,
vra
hy
om
met
Zola
te
praat.
“Zola
Budd?”
vra
die
portier,
net
om
seker
te
maak.
“Ag,
oukei,”
sê
Mike.
“Ek
sal
maar
later
weer bel.”
Mike
boer
met
hoenders
wat
los
loop.
Op
’n
dag
ry
’n
man
een
van
die
hoenders
dood.
Hy
tel
die
platgeryde
hoender
op
en
sit
af
plaashuis
toe
om vir die skade te betaal.
“Mike,”
sê
hy,
“man,
ek
is
jammer.
Ek
het
een
van
jou
hoenders
doodgery,
maar
ek
sal
betaal.”
Mike
het
die
hoender
net
een
kyk
gegee
en
die
aanbod van die hand gewys.
“Nee,” sê hy, “is nie my hoender nie. Ek boer nie met sulke plat hoenders nie.”
Een
aand
besluit
Mike
om
so
’n
bietjie
hand
by
te
sit
en
die
kind
te
bad.
Ná
’n
rukkie
hoor
sy
vrou
‘n
geweldige
geraas
uit
die
badkamer.
Sy
gaan
stel ondersoek in en kry Mike waar hy die kleuter aan sy ore heen en weer deur die badwater sleep.
“Mike,”
sê
sy
kalmpies,
“jy
doen
dit
verkeerd.
‘n
Mens
laat
die
kind
in
die
bad
sit,
en
dan
was
jy
hom.”
“Maar
magtag,
vrou,”
kap
hy
terug,
“het
jy
gevoel hoe wárm die water is?”