Mike Schutte | Die Tenk

MIKE “DIE TENK”

MANAGEMENT & DESIGN: WWW.UNIQUEWEBS.CO.ZA

INDEX PAGE

Mike ‘Die Tenk’ was geensins dom Mike Schutte, sê hierdie skrywer, was in lewe nie juis ’n ernstige bokser nie. Miskien is “boksverskynsel” ’n beter beskrywing. Nee, sê Ron Jackson, jy maak ’n fout. Mike was ’n goeie bokser en verbasend rats vir sy grootte. Mike Schutte was ’n ou wat die kitaar ’n bietjie kon slaan, sê die duiwelsadvokaat, en toe verbeel hy hom hy is ’n sanger. Fout! sê Phil Zaaiman. Ou Mike het baie musiek in hom gehad, hy het die kitaar baie goed bespeel. En hy kón sing. Ek stap eendag by die Toweels se huis in, vertel Norman Canale en ek hoor die mooiste klavierklanke. En daar in die woonkamer sit ou Mike. Hy sit die hele klavierstoeltjie vol en speel die note suiwer en gevoelvol met sy dik, stomp vingers. En só kry die “verskynsel” Mike Schutte ’n heel ander gedaante wanneer jy met ’n paar oudkoerantkollegas gesels wat lank en naby aan die ou grote geloop het. Die 1970’s was bra bitter tye vir Suid-Afrikaanse sport. In 1974 het die Britse Leeus die Springbokke ñ rugbyles kom leer en Peter Hain en sy kamerade het die boikot-wa se wiele geghries gehou. Ons atlete moes by agter deure by klein byeenkomsies insluip. Krieket was weens apartheid in die hondehok. Van die ander sportlui het dit reg gekry om met vervalste identiteite iewers aksie te sien. Maar dit was terselfdertyd die goue tydperk in ons boks. Dit was die era van Arnold Taylor, Pierre Fourie, Andries Steyn, Kallie Knoetze, Gerrie Coetzee, Jimmy Richards, Jimmy Abbott en Robbie Williams. En Mike “Die Tenk” Schutte. Hulle het die sportpubliek se verbeelding aangegryp en gehelp om koerante te verkoop. Rapport het in die 1970’s die ongeëwenaarde reggekry deur die Sunday Times met sirkulasiesyfers te klop en die grootste koerant in die land te wees. Ons het op Sondae meer as ’n halfmiljoen eksemplare verkoop, sê Lappe Laubscher, en ons het dit gedoen deur op twee dinge te konsentreer: seks en boks. In elke bokskryt het Rapport in groot letters op die hoekpale gepryk. Mike was ’n groot attraksie, ook in die kryt, beaam Canale. Verbasend lig op sy voete. Plat op die aarde, altyd toeganklik, altyd bereid om saam te speel. Op ’n dag wou die fotograaf ’n pretfoto neem en hy het voorgestel dat Mike soos ’n snoeshaan (dandy) aantrek. Min sportsterre sou ingewillig het, maar dan was Mike ook bra enig in sy soort. Sy pa het by ’n abattoir gewerk en daar was ’n waentjie waarmee hulle die vleis vervoer het. Op ’n dag moes ’n band omgeruil word en om tyd te spaar, het Mike sommer die optel-en-vashouwerk gedoen. “Ja,” het Mike gesê, “my pa het nie sissies gemaak nie.” Hy was regtig sterk, sê Jackson. En fiks, want as jy vir Alan Toweel geboks het, was jy fiks. Anders sou jy nie vir Rodney Bobick oor tien rondes kon klop nie. Chuck Wepner het 15 rondes teen Muhammad Ali geboks, en Mike het hom met punte geklop. Teen Duane Bobick was dit gelykop, en daar was selfs sprake van ’n geveg teen Ali. Maar, vertel Jackson, Mike het die kort armlengte van ’n klein bokser soos Baby Jake Motlala gehad en dít laat ’n swaargewig sukkel. Mike kon nooit op ’n afstand boks nie, hy moes “van binne af” boks en baie op sy opponent lê. Dit het ook beteken dat hy self baie houe ontvang het. Briljante breinkrag het hy nie gehad nie, maar hy was alles behalwe dom, sê almal wat hom geken het. Wat die grappies betref, het hy saamgespeel, en selfs ’n paar van hulle ten koste van homself in omloop geplaas. Niemand het ’n Mike Schutte so goed vertel soos Mike self nie, sê Leon Schuster. Zaaiman sê die dom beeld het Mike gepas en hy het almal vir die gek gehou. En hy het nie vyande gehad nie. “Hy was ’n dierbare man, en ’n groot vriend. Sy dood het my geruk.” Schuster, wat Mike in ’n paar rolprente gebruik het, sê hy was nie die komiese bokser wat hy altyd voorgegee het nie. “Hy was eintlik ’n diep mens.” Mike het een keer teen Kallie Knoetze geboks, en verloor. Sy een geveg teen Gerrie Coetzee word wyd gereken as die vuilste in ons boksgeskiedenis. Groot voorbrand is vir dié geveg in 1976 gemaak. Dit was die klassieke ontmoeting van teenoorgesteldes: Die swaarlywige Schutte, 1,80 m en 120 kg; en Coetzee, ’n lenige 1,90 en 90 kg. Coetzee het grasieus beweeg en sy stamphoue van ’n afstand af geplant. Schutte het agter hom aangeskuifel, sy buitengewoon kort arms uitgestoot en probeer om sy teenstander met ’n uitklophou te bêre. Moedeloos – en sommige kenners hou vol dit was op Alan Toweel se aandrang – het Schutte die pap dik begin aanmaak. ’n Reeks houe met die elmboog, kopstampe en die kwistige gebruik van knieë het gevolg. Dit het in ’n ware straatgeveg ontaard en ten einde geloop toe Schutte Coetzee in die sesde ronde op die grond vasgedruk en hom letterlik uit die kryt probeer skop het. Die uiteinde was ’n diskwalifikasie. Hulle het albei vuil baklei, sê Jackson, nie net Mike nie. In die proses het Gerrie beentjies in albei sy hande gebreek – ’n gebrek wat hom in sy loopbaan agtervolg het. Twee jaar gelede is Mike die eerste keer in die hospitaal opgeneem. “Ek glo mos daaraan om alles hard te doen. Ek boks hard, moer hard en suip nóg harder. Maar al die dinge het my nou op my oudag ingehaal,” het hy beken. En nou het Mike se laaste klok gelui. Hy sal lank onthou word. Mike Schutte het 49 gevegte in sy loopbaan van agt jaar gehad. Hy het 38 gewen, nege verloor en in twee gelykop geboks. Hy was in ’n stadium die houer van die Suid-Afrikaanse swaargewigtitel. Hy het hom daarna tot die stoeikryt, rolprente en humoristiese programme gewend en ook liedjies geskryf en gesing. Hy was 57 jaar oud toe hy Maandag in die hospitaal oorlede is. Komiese Mike Mike beland in Londen in die dae toe Zola Budd ook daar gehardloop het. Een aand oorval die heimwee in die vreemde hom, en hy besluit om haar in haar hotel te bel. Toe die portier antwoord, vra hy om met Zola te praat. “Zola Budd?” vra die portier, net om seker te maak. “Ag, oukei,” sê Mike. “Ek sal maar later weer bel.” Mike boer met hoenders wat los loop. Op ’n dag ry ’n man een van die hoenders dood. Hy tel die platgeryde hoender op en sit af plaashuis toe om vir die skade te betaal. “Mike,” sê hy, “man, ek is jammer. Ek het een van jou hoenders doodgery, maar ek sal betaal.” Mike het die hoender net een kyk gegee en die aanbod van die hand gewys. “Nee,” sê hy, “is nie my hoender nie. Ek boer nie met sulke plat hoenders nie.” Een aand besluit Mike om so ’n bietjie hand by te sit en die kind te bad. Ná ’n rukkie hoor sy vrou ‘n geweldige geraas uit die badkamer. Sy gaan stel ondersoek in en kry Mike waar hy die kleuter aan sy ore heen en weer deur die badwater sleep. “Mike,” sê sy kalmpies, “jy doen dit verkeerd. ‘n Mens laat die kind in die bad sit, en dan was jy hom.” “Maar magtag, vrou,” kap hy terug, “het jy gevoel hoe wárm die water is?”

GERRIE COETZEE