Former World Heavyweight Boxing Champion
MIKE “DIE TENK”

GERRIE COETZEE

© GERRIE COETZEE 2010-2018
INDEX PAGE
NEXT ARTICLE
PREVIOUS ARTICLE
Mike ‘Die Tenk’ was geensins dom Mike   Schutte,    sê   hierdie   skrywer,   was   in   lewe   nie   juis   ’n   ernstige   bokser   nie.   Miskien   is   “boksverskynsel”   ’n   beter beskrywing. Nee, sê Ron Jackson, jy maak ’n fout. Mike was ’n goeie bokser en verbasend rats vir sy grootte. Mike   Schutte   was   ’n   ou   wat   die   kitaar   ’n   bietjie   kon   slaan,   sê   die   duiwelsadvokaat,   en   toe   verbeel   hy   hom   hy   is   ’n sanger.   Fout!   sê   Phil   Zaaiman.   Ou   Mike   het   baie   musiek   in   hom   gehad,   hy   het   die   kitaar   baie   goed   bespeel.   En hy    kón    sing.    Ek    stap    eendag    by    die   Toweels    se    huis    in,    vertel    Norman    Canale    en    ek    hoor    die    mooiste klavierklanke.   En   daar   in   die   woonkamer   sit   ou   Mike.   Hy   sit   die   hele   klavierstoeltjie   vol   en   speel   die   note   suiwer en gevoelvol met sy dik, stomp vingers. En   só   kry   die   “verskynsel”   Mike   Schutte    ’n   heel   ander   gedaante   wanneer   jy   met   ’n   paar   oudkoerantkollegas gesels wat lank en naby aan die ou grote geloop het. Die   1970’s   was   bra   bitter   tye   vir   Suid-Afrikaanse   sport.   In   1974   het   die   Britse   Leeus   die   Springbokke   ñ   rugbyles kom   leer   en   Peter   Hain   en   sy   kamerade   het   die   boikot-wa   se   wiele   geghries   gehou.   Ons   atlete   moes   by   agter deure   by   klein   byeenkomsies   insluip.   Krieket   was   weens   apartheid   in   die   hondehok.   Van   die   ander   sportlui   het   dit   reg   gekry   om   met   vervalste identiteite iewers aksie te sien. Maar   dit   was   terselfdertyd   die   goue   tydperk   in   ons   boks.   Dit   was   die   era   van   Arnold   Taylor,   Pierre   Fourie,   Andries   Steyn,   Kallie   Knoetze,   Gerrie Coetzee,   Jimmy   Richards,   Jimmy Abbott   en   Robbie   Williams.   En   Mike   “Die   Tenk”   Schutte.   Hulle   het   die   sportpubliek   se   verbeelding   aangegryp   en gehelp om koerante te verkoop. Rapport   het   in   die   1970’s   die   ongeëwenaarde   reggekry   deur   die   Sunday   Times   met   sirkulasiesyfers   te   klop   en   die   grootste   koerant   in   die   land   te wees.   Ons   het   op   Sondae   meer   as   ’n   halfmiljoen   eksemplare   verkoop,   sê   Lappe   Laubscher,   en   ons   het   dit   gedoen   deur   op   twee   dinge   te konsentreer: seks en boks. In elke bokskryt het Rapport in groot letters op die hoekpale gepryk. Mike   was   ’n   groot   attraksie,   ook   in   die   kryt,   beaam   Canale.   Verbasend   lig   op   sy   voete.   Plat   op   die   aarde,   altyd   toeganklik,   altyd   bereid   om   saam   te speel. Op   ’n   dag   wou   die   fotograaf   ’n   pretfoto   neem   en   hy   het   voorgestel   dat   Mike   soos   ’n   snoeshaan   (dandy)   aantrek.   Min   sportsterre   sou   ingewillig   het, maar dan was Mike ook bra enig in sy soort. Sy   pa   het   by   ’n   abattoir   gewerk   en   daar   was   ’n   waentjie   waarmee   hulle   die   vleis   vervoer   het.   Op   ’n   dag   moes   ’n   band   omgeruil   word   en   om   tyd   te spaar, het Mike sommer die optel-en-vashouwerk gedoen. “Ja,” het Mike gesê, “my pa het nie sissies gemaak nie.” Hy   was   regtig   sterk,   sê   Jackson.   En   fiks,   want   as   jy   vir   Alan   Toweel   geboks   het,   was   jy   fiks.   Anders   sou   jy   nie   vir   Rodney   Bobick   oor   tien   rondes kon   klop   nie.   Chuck   Wepner   het   15   rondes   teen   Muhammad Ali   geboks,   en   Mike   het   hom   met   punte   geklop.   Teen   Duane   Bobick   was   dit   gelykop, en daar was selfs sprake van ’n geveg teen Ali. Maar,   vertel   Jackson,   Mike   het   die   kort   armlengte   van   ’n   klein   bokser   soos   Baby   Jake   Motlala   gehad   en   dít   laat   ’n   swaargewig   sukkel.   Mike   kon nooit op ’n afstand boks nie, hy moes “van binne af” boks en baie op sy opponent lê. Dit het ook beteken dat hy self baie houe ontvang het. Briljante   breinkrag   het   hy   nie   gehad   nie,   maar   hy   was   alles   behalwe   dom,   sê   almal   wat   hom   geken   het.   Wat   die   grappies   betref,   het   hy saamgespeel,   en   selfs   ’n   paar   van   hulle   ten   koste   van   homself   in   omloop   geplaas.   Niemand   het   ’n   Mike   Schutte   so   goed   vertel   soos   Mike   self   nie, sê Leon Schuster. Zaaiman   sê   die   dom   beeld   het   Mike   gepas   en   hy   het   almal   vir   die   gek   gehou.   En   hy   het   nie   vyande   gehad   nie.   “Hy   was   ’n   dierbare   man,   en   ’n groot vriend. Sy dood het my geruk.” Schuster,   wat   Mike   in   ’n   paar   rolprente   gebruik   het,   sê   hy   was   nie   die   komiese   bokser   wat   hy   altyd   voorgegee   het   nie.   “Hy   was   eintlik   ’n   diep mens.” Mike   het   een   keer   teen   Kallie   Knoetze   geboks,   en   verloor.   Sy   een   geveg   teen   Gerrie   Coetzee   word   wyd   gereken   as   die   vuilste   in   ons boksgeskiedenis.   Groot   voorbrand   is   vir   dié   geveg   in   1976   gemaak.   Dit   was   die   klassieke   ontmoeting   van   teenoorgesteldes:   Die   swaarlywige Schutte, 1,80 m en 120 kg; en Coetzee, ’n lenige 1,90 en 90 kg. Coetzee het grasieus beweeg en sy stamphoue van ’n afstand af geplant. Schutte   het   agter   hom   aangeskuifel,   sy   buitengewoon   kort   arms   uitgestoot   en   probeer   om   sy   teenstander   met   ’n   uitklophou   te   bêre.   Moedeloos   en   sommige   kenners   hou   vol   dit   was   op   Alan   Toweel   se   aandrang   –   het   Schutte   die   pap   dik   begin   aanmaak.   ’n   Reeks   houe   met   die   elmboog, kopstampe en die kwistige gebruik van knieë het gevolg. Dit   het   in   ’n   ware   straatgeveg   ontaard   en   ten   einde   geloop   toe   Schutte   Coetzee   in   die   sesde   ronde   op   die   grond   vasgedruk   en   hom   letterlik   uit   die kryt probeer skop het. Die uiteinde was ’n diskwalifikasie. Hulle   het   albei   vuil   baklei,   sê   Jackson,   nie   net   Mike   nie.   In   die   proses   het   Gerrie   beentjies   in   albei   sy   hande   gebreek   –   ’n   gebrek   wat   hom   in   sy loopbaan agtervolg het. Twee   jaar   gelede   is   Mike   die   eerste   keer   in   die   hospitaal   opgeneem.   “Ek   glo   mos   daaraan   om   alles   hard   te   doen.   Ek   boks   hard,   moer   hard   en   suip nóg harder. Maar al die dinge het my nou op my oudag ingehaal,” het hy beken. En nou het Mike se laaste klok gelui. Hy sal lank onthou word. Mike   Schutte   het   49   gevegte   in   sy   loopbaan   van   agt   jaar   gehad.   Hy   het   38   gewen,   nege   verloor   en   in   twee   gelykop   geboks.   Hy   was   in   ’n   stadium die   houer   van   die   Suid-Afrikaanse   swaargewigtitel.   Hy   het   hom   daarna   tot   die   stoeikryt,   rolprente   en   humoristiese   programme   gewend   en   ook liedjies geskryf en gesing. Hy was 57 jaar oud toe hy Maandag in die hospitaal oorlede is. Komiese Mike Mike   beland   in   Londen    in   die   dae   toe   Zola   Budd   ook   daar   gehardloop   het.   Een   aand   oorval   die   heimwee   in   die   vreemde   hom,   en   hy   besluit   om haar in haar hotel te bel. Toe   die   portier   antwoord,   vra   hy   om   met   Zola   te   praat.   “Zola   Budd?”   vra   die   portier,   net   om   seker   te   maak.   “Ag,   oukei,”   sê   Mike.   “Ek   sal   maar   later weer bel.” Mike   boer   met   hoenders    wat   los   loop.   Op   ’n   dag   ry   ’n   man   een   van   die   hoenders   dood.   Hy   tel   die   platgeryde   hoender   op   en   sit   af   plaashuis   toe om vir die skade te betaal. “Mike,”   sê   hy,   “man,   ek   is   jammer.   Ek   het   een   van   jou   hoenders   doodgery,   maar   ek   sal   betaal.”   Mike   het   die   hoender   net   een   kyk   gegee   en   die aanbod van die hand gewys. “Nee,” sê hy, “is nie my hoender nie. Ek boer nie met sulke plat hoenders nie.” Een   aand   besluit   Mike   om   so   ’n   bietjie   hand   by   te   sit   en   die   kind   te   bad.   Ná   ’n   rukkie   hoor   sy   vrou   ‘n   geweldige   geraas   uit   die   badkamer.   Sy   gaan stel ondersoek in en kry Mike waar hy die kleuter aan sy ore heen en weer deur die badwater sleep. “Mike,”   sê   sy   kalmpies,   “jy   doen   dit   verkeerd.   ‘n   Mens   laat   die   kind   in   die   bad   sit,   en   dan   was   jy   hom.”   “Maar   magtag,   vrou,”   kap   hy   terug,   “het   jy gevoel hoe wárm die water is?”